१.
प्रसन्न आसमंत,का उदास तू?
विचार हाच प्रश्न आरशास तू.
अजून गाव दूर वृक्ष ना कुठे;
अधेमधे उन्हात थांबलास तू.
कुठे न पालवी,कुठे न कोकिळा;
कुठे असा वसंत पाहिलास तू.
विकून आपली स्वता:च सावली;
उन्हाकडे गहाण राहिलास तू.
अजूनही कसा सुगंध दरवळे;
अजूनही इथेच आसपास तू.
कुठे,कधी,कुणास देव पावला
खुशाल दूध पाज पत्थरास तू.
२.
वेड्यापरी वागायचे;
हे राहिले सांगायचे.
वाटा फुलांच्या टाळुनी;
काट्यांस मी बिलगायचे.
करुनी सुखे सारी वजा;
दु:खास मग मागायचे.
गाणे तुझे-माझे जुने-
मीच एकट्याने गायचे.
कवटाळुनी घेऊ व्यथा;
मग रात्रभर जागायचे.
सारीच नाती बेगडी;
हे शेवटी उमगायचे.
रेखाचित्र : सदानंद बोरकर
३.आकांत फार झाला;
अश्रू फरार झाला.
काट्यांवरी फुलांचा
एकाधिकार झाला.
निद्रिस्त गस्तवाले;
कैदी पसार झाला.
गाफील तू तसा मी;
सौदा उधार झाला.
मी झुंजलोच नाही;
झोपेत वार झाला.
आयुष्य सोसुनी तो,
मस्तीत ठार झाला.
तो घाव आपुल्यांचा-
जो आरपार झाला.
1 टिप्पणी:
अप्रतिम!!!!!!!!
टिप्पणी पोस्ट करा