गझल हा जसा कवितेचा सशक्त आकृतीबंध आहे तसाच तो गायनशैलीचा विशेषप्रकारही आहे. फारसीतून उर्दूत आणि त्यानंतर अनेक भारतीय भाषांमधे हा काव्यप्रकार आला.प्रत्येक भाषेत गझलने आपले स्वतंत्र राज्य निर्माण केले.आवडीने गझल ऐकणार्या चाहत्यांची संख्या जगात फार मोठी आहे.मराठी मुलुखालाही गझलने चांगलेच वेड लावले आहे.उर्दूच्या ख्यातनाम शायरांचे गझलसंग्रह आज देवनागरी लिपीत उपलब्ध आहेत. अशा गझलच्या कला आणि कौशल्यासंबंधी सबकुछ देण्याचा हा एक प्रयत्न.
२३ ऑक्टोबर, २०१२
डॉ.अविनाश सांगोलेकर : दोन गझला
१.
बाबा
काय झाले आज, बाबा?
ना कशाची लाज, बाबा.
जातिअंताची लढाई,
हरवला तो साज,बाबा.
झोपडी अंधारलेली,
मात्र झळके ताज,बाबा.
राहिली ना माणसे ती,
राहिला ना बाज,बाबा!
ऐकतो ‘अविनाश’ आता,
दूरची ती गाज,बाबा.
२.
बापू
येत नाही का कुणाला वास,बापू?
देश फिरुनी होत आहे दास,बापू!
जाहले दु:खी उगा ना ते हुतात्मे,
विसरलो आम्ही तयांचे फास,बापू!
शोधुनी का सापडेना ती अहिंसा?
राहिली ना बांधवाना आस,बापू!
चालली आंदोलने जोरात आता,
ती खरी की फक्त आहे भास,बापू?
रात्र वैर्याची तरी हा देश झोपे,
जागतो ‘अविनाश’ आता खास,बापू!
__________________________
डॉ.अविनाश सांगोलेकर,
प्राध्यापक,मराठी विभाग,
पुणे विद्यापीठ,पुणे.
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पणी पोस्ट करा (Atom)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा