मी अंथरतो अन् पांघरतो,
ती गझल तुम्हाला ऐकवतो.
तुझ्या लोचनी जंगल आहे;
मी वाटच जेथे विस्मरतो.
रेलगाडीसम तू जाशी अन्
पुलापरी मी थरथरतो.
नाराजीचे सूर सभोती-
प्रकाशात मी जेव्हा असतो.
एक हात निखळल्यापासुनी
जास्त वजन मी उचलत असतो.
विसरायाच्या प्रयत्नात मी,
तुझ्याच अगदी निकट असतो.
कोण निभावून नेईल अंतर?
देवदूत मी- खरे सांगतो.
(अनुवाद : सदानंद डबीर)
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा