त्यांना कसे कळाले मी ताज बांधल्याचे;
मी बोललोच नाही मुमताज वारल्याचे.
बोलाविशी कुणाला नाही कुणीच जागे;
जागेपणीच त्यांचे हे सोंग झोपल्याचे.
येथे न संपणा-या वाटेवरी उभा मी;
होतात भास मजला तू हात सोडल्याचे.
माझ्याच सावलीला ती सांगते कशाला;
पाठीवरी उन्हे मी बांधून चालल्याचे.
त्यांच्याच फायद्याचे मी बोलणार होतो;
जाहीर तोच झाले ‘आभार’ मानल्याचे.
मो. ९७६७७५१२३०
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा