वीरेंद्र बेडसे
९४२१८८६०९२
१. वाट
पुन्हा जुने-नवे हिशेब मी किती करायचे?
जिवंत प्रश्न शेवटी तुला कसे भुलायचे?
दिव्या-दिव्यास लाभते हरेक ज्योत पेटती;
तुझ्याविना कशास मीच एकटा जळायचे?
उदास जिंदगी जरी,सखे नकोस घाबरू;
सनातनी बुरूज हे कधीतरी ढळायचे.
तमास भेदण्यास या नकोत चंद्र-तारका;
धरून एक काजवा पुढे-पुढेच जायचे.
निळ्या नभी भरारतात लक्ष-लक्ष पाखरे;
भरारणे असे तुला गडे कधी जमायचे?
कठीण वाट,बिकट वाट जीवना तुझी जरी;
पडायचे...उठायचे... जगावया झटायचे.
२.व्याख्या
टाळलेस तू मागे बघणे वळता-वळता;
ती नजरेची भेट राहिली घडता-घडता.
या मातीचा लळा असावा सूर्यालाही;
हिरमुसला तो,उदास झाला ढळता-ढळता.
हरला शर्यत ससा धुरंधर मला पटेना;
दिसली त्याला प्रिया असावी पळता-पळता.
वेड विलक्षण बघ रात्रीचे काजव्यासही;
नदीकिनारी सखी शोधतो जळता-जळता.
या प्रेमाच्या अन् प्रीतीच्या अनंत व्याख्या;
कळेल तुजला प्रेम काय ते कळता-कळता.
३.संकटे
तू मला पाहू नको,झुरतात आता संकटे;
वाट माझी अडवुनी बसतात आता संकटे.
संकटांना नाव नाही, गावचा पत्ता नसे;
वारसा शोधावया फिरतात आता संकटे.
दार केले बंद मी,पर्याय त्यांनी काढला;
कवडसा कवटाळुनी शिरतात आता संकटे.
बाजरी,ज्वारी,गहू आहेत हंगामी पिके;
बारमाही पण इथे पिकतात आता संकटे.
मानतो थोतांड मी पंचांग सारे अन् तिथ्या;
काळरेषेची दिशा रचतात आता संकटे.
हे खरे‘वीरेंद्र’पण तू ध्येयही सोडू नको;
झुंजण्याला जिद्दही भरतात आता संकटे.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा