दोन गझला : वंदना पाटील

वंदना पाटील

__________

९४२२४४९८५९

१.

मी तुला पाहिले जेव्हा त्या वळणावर वळतांना;

तू कुठे पाहिले होते, मन माझे तळमळतांना.

जाळले जरी ग्रीष्माने मी केली नाही चिंता;

हे श्वास सुगंधी माझ्या भवताली दरवळतांना.

तो हळवा दिवस कळ्यांचा, ती फसवी रात्र फुलांची;

हा गंध कोणता येतो जखमांतुन भळभळतांना.

सावलीस कळल्या कोठे यातना उन्हाच्या तेव्हा;

सांगती अजुन बकुळीची पानेही सळसळताना.

शोधल्या नव्या वाटा तू, भरवसा कसा मी ठेवू?

तू हाक ऐकली कोठे हे काळिज कळवळताना.

मी उगा कुणाला दावू तळहातावरच्या रेषा;

मज दैव भेटले माझे वाटेतच अडखळताना.

समजावुन समजत नाही हे हृदय दिवाणे माझे;

तू येशील म्हणुन उठलो, बघ सरणावर जळताना.

२.

दु:ख माझे संयमाने सोसतो आहे जरी;

या जगाला का कळेना बोचतो आहे तरी.

मी म्हणे त्यांच्यामधे का मिसळलो नाही कधी;

मी बरा, एकांत माझा, लेखणी माझी बरी.

रोज ते देती अता जखमा मला येथे नव्या;

का तरी मी वार त्यांचे झेलतो अंगावरी.

कालच्या त्या वादळाने मोडले घरटे इथे;

आज त्यांच्या अंगणी झाली दिवाळी साजरी.

आपले समजून मी काट्यासही कवटाळले;

का गडे वेडी फुले ही हासली वेड्यापरी.

दु:ख त्यांचे डोंगरी अन गारठा त्याचा किती;

वेदनांची शाल मी ही ओढली अंगावरी.