रविप्रकाश : तीन गझला

१.

व्यथाराणी

सुखाने हाय जगण्याला किती छळले व्यथाराणी;

तुला टाळू नये कोणी मला कळले व्यथाराणी.

फुले व्हावीत अश्रूंची असे तेव्हा ऋतू होते;

तिच्या स्मरणात रडण्याचे दिवस ढळले व्यथाराणी.

कुणी समजावुनी सांगा अता या सांत्वनालाही;

रुमालाने पुन्हा अश्रू किती जळले व्यथाराणी.

सुखाच्या चक्रव्यूहाने मलाही घेरले होते;

सुखाने मारले असते,मरण टळले व्यथाराणी.

कधी मी मांडला नाही गडे आकांत जन्माचा;

युगाचे कोरडे अश्रू कुठे गळले व्यथाराणी?

महालातून रस्त्यावर सखी आली जराशी तर;

फुलांचे पाय मातीने म्हणे मळले व्यथाराणी.

प्रतीक्षा फोडते डोळे,छळे अंधार जन्माचा;

पुन्हा दारात अश्रूंचे दिवे जळले व्यथाराणी.

२.

जीवन

जरी चालतांना तुला वाट डसते;

तुझ्या पावलांना फुटो राजरस्ते.

तिच्या सावलीला बसा सूर्यदेवा;

कळू द्या तुम्हाला, कशी माय असते.

तिच्या सोसण्यावर रडे वेदनाही;

तिच्या दिल्लगीवर किती दु:ख हसते.

तवंगापरी मीपणा वर तरंगे;

बुडाल्याविना काय जीवन समजते.

३.

मॅडम

एकांत शाप असतो केव्हा कळेल मॅडम;

भर पावसात सारी काय जळेल मॅडम.

कुठल्या नशेत तुजला मी पाहिले कळेना;

आयुष्यभर तुझ्या मी मागे पळेल मॅडम.

तुमच्यात एक मुलगी हसते म्हणे निरंतर;

तुमचा झरा कधी हो वर खळखळेल मॅडम.

क्रोधाग्नि तो कुणाचा शृंगार होत नसतो;

हसुनी कटाक्ष टाका,सागर जळेल मॅडम.

देहामधेच बसतो लपुनी भुकंप कैसा;

तुम्हास वयपरत्वे हेही कळेल मॅडम.