१.
ती निखार्‍यासारखी जी भूक होती;
मांडताना का अशी अंधूक होती.
मारली होती व्यवस्थेने फुली का?
जिंदगानी आमची का चूक होती.
आजही खेदात माझी लेखणी ही;
कोवळया हातात का बंदूक होती.
मखमली वाटा जरी असती पुढे ह्या;
पावलांना ठेचही ठाऊक होती.
टाळली आमंत्रणॆ त्या वादळांनी;
झोपडी माझी म्हणे नाजूक होती.
२.
ऊन,थंडी न पावसासाठी;
ये लिहू फक्त माणसासाठी.
घालतो तोच फाटके कपडे;
राबणाराच कापसासाठी.
आज वृद्धाश्रमात का गर्दी?
का हवा पूत्र वारसासासाठी.
देश हा श्वास श्वास सर्वांचा;
रक्त सार्‍या नसानसासासाठी.
दूध पाजे जरी भुकेली ‘ती’
माय ती माय पाडसासाठी.
मान,पैसा नको दिलासाही;
शब्द दे फक्त साहसासाठी.
३.
इथे कोमेजणार्‍या काळजांच्या स्पंदनासाठी;
जरासे मोकळे बोलून घेऊ जीवनासाठी.
नसावी फक्त चर्चा वाढणार्‍या वाळवंटाची
प्रयत्नांची पराकाष्ठा हवी नंदनवनानासाठी.
जरी ते वृद्ध होते,पाखरांचा आसरा होते;
जगाने तोडले जे झाड माझे इंधनासाठी.
रूढी माहीत नसते पावसाला भेदभावाची;
जसा तो बाभळीसाठी,तसा तो चंदनासाठी.
शिळ्याही भाकरीला स्वाद येतो...सांगते आई...
बसा एकत्र आता सर्व बंधू भोजनासाठी.
फुलेही शब्द,पाने शब्द,होई वाक्य झाडांचे,
निसर्गाला जरा वाचून घे हिरव्या मनासाठी.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा